«ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ»    

  «… 22η Μαΐου 1993 ως  ΗΜΕΡΑ ΓΙΩΤΑΣ ΣΤΡΑΤΗ» 

                                                                                     Πρόεδρος Κομητείας Κουήνς: Κλαίρ Σούλμαν

********************************************************************************

 ΌΧΙ! ΔΕΝ είναι «Πρωταπριλιάκη μέρα» του Μάη! Απλά,  ανασκαλίζοντας τα συρτάρια μου, την περασμένη εβδομάδα, σταμάτησα σε μια επιμελώς κορνιζαρισμένη  «Διακήρυξη» των «παλιών καλών ημερών», όταν ζούσαμε στην γνωστή σε όλους Ελληνική παροικία ΑΣΤΟΡΙΑ … 

Σαν σήμερα, ακριβώς 32 χρόνια και 7 ημέρες … 

Είναι από τις αναμνήσεις που με κάνουν να χαμογελώ, διαπιστώνοντας ακόμη μια φορά ότι η Τύχη δεν σε προειδοποιεί για τίποτα, και σε πηγαίνει όπου αυτή θέλει … η Τύχη ενήργησε να βρεθώ κι εγώ στην Αστόρια, «ύπανδρος» φυσικά, μετά του «Συριανο-Πειραιώτη Δημήτρη Στρατή, να αποκτήσουμε δυο κόρες, και να προχωράμε στη ζωή, δημιουργώντας. Στην απρόσμενη, τιμητική Διακήρυξη, αναφέρεται ένα σύντομη βιογραφικό, το οποίο δικαιολογεί της έκδοσή της.

Ήταν -θυμάμαι, μια εκδήλωση όπου ο τοπικός Κυπριακός σύλλογος «Cypreko” παρουσίαζε μια ακόμη λογοτεχνική μου δημιουργία, στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου της Αρχιεπισκοπής, με τις αξέχαστες Λουκία Μαρουλέττη (διευθύντρια του Συλλόγου, Λογοτέχνιδα και ηθοποιό,  την Μαίρη Βαρβατάκου, ηθοποιό, την δευτερο-κόρη μου, ακόμη μαθήτρια, και φυσικά κι’ εμένα…  

Κοντεύαμε να τελειώσουμε, και να «κατέβουμε» για καφέ, γλυκίσματα, κ.λ.π. όπου, από τη πρώτη σειρά των καλεσμένων, ο πρόεδρος των Αιγιωτών κ. Θάνος Κριτικός, σηκώθηκε, ανέβηκε τα 3 σκαλοπάτια για να ανέβει στη σκηνή, σήκωσε ένα μεγάλο φάκελο, κι έβγαλε ένα κάδρο, λέγοντας: 

-Είμαι ο Πρόεδρος του συλλόγου Αιγιωτών «Βοστίτσα», και δυο μέρες πριν μου τηλεφώνησαν από το Γραφείο της Προέδρου του Κουήνς, να πάω να πάρω αυτό το κάδρο… είναι για τη δική μας, την κ. Γιώτα Στρατή, μα ΔΕΝ ξέρω καλά Αγγλικά, και…  -Μα η εκδήλωση δεν είναι των Αιγιωτών, διέκοψε η κυρία Μαρουλέττη… Να της το δώσετε σε δική σας εκδήλωση…

 -Μα η παρουσίαση είναι για τη μάνα μου, Δώστε μου το εμένα, να το διαβάσω, πετάχτηκε η κόρη, το άρπαξε από το χέρι του, κι άρχισε να το διαβάζει, εξηγώντας πρόταση προς πρόταση το κείμενο στο κοινό. 

 -Σήμερα, λέει η Πρόεδρος αξιότιμη κυρία Κλαίρ Σσούλμαν, ονομάζεται Ημέρα Υιώτας Στρατή η η ή … 

κι ήρθε να με αγκαλιάσει …  Χαρές και σούσουρο στο ακροατήριο … όπου κάποιος «καλοθελητής» διευκρίνισε λέγοντας:  -Έ! …κόκκος στην άμμο είναι αυτά… -Ναι! Πετάχτηκε κι η Μαίρη Βαρβατάκου, κόκκος στην άμμο… αρκεί να μη μπει στο μάτι σου, και τότε θα δεις τί γίνεται…

 Σκεπτόμουν να το αφήσω να περάσει σαν απλή ανάμνηση, μα καμιά φορά, το μοίρασμα με Φίλες και Φίλους φέρνει λίγη αισιόδοξη συζήτηση που σπάζει τη μονοτονία της μοναξιάς …

Κι εδώ, ακολουθεί: η Ακριβής Μετάφραση του ανωτέρου κειμένου:

 Γραφείο Προέδρου, Δήμος Κουίνς, Πόλη της Νέας Υόρκης :                      

Διακήρυξη:

 Η ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ γεννήθηκε στην επαρχία Αιγίου, Καλαβρύτων και Αιγιάλειας, και ήρθε στη Νέα Υόρκη το 1970, όπου ζει με τον σύζυγό της και τις δύο κόρες της, και είναι μέλος της Εθνικής Ένωσης Αμερικανίδων Συγραφέων(ΠΕΝ), του Φόρουμ Ποίησης της Νέας Υόρκης, της Εθνικής Ένωσης Συγγραφέων Ελλάδας και των Ελληνο-Αμερικανών Συγγραφέων της Νέας Υόρκης, 

και στις 22 Μαΐου 1993, η Εταιρεία Αιγιωτών «Βοστίτσα» θα τιμήσει την κα Γιώτα Στρατή για τις εξαιρετικές της προσπάθειες υπέρ της Ελληνικής κοινότητας,

 ΤΩΡΑ, ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΕΓΩ, Η ΚΛΑΙΡ ΣΟΥΛΜΑΝ, Πρόεδρος του Δήμου Κουίνς  της Νέας Υόρκης, ανακηρύσσω την 22η Μαΐου 1993 ως ΗΜΕΡΑ ΓΙΩΤΑΣ ΣΤΡΑΤΗ σε αναγνώριση της προσφοράς της στην Ελληνική κοινότητα του Κουίνς.

 Η παρούσα Διακήρυξη έλαβε χώρο στο Δημαρχείο του Κουίνς, στους Κήπους Κιου (Κιου Γκάρντενς), στην πόλη της Νέας Υόρκης, στις δεκαεννέα Μαΐου του έτους χίλια εννιακόσια ενενήντα τρία. (Ακολουθεί:)

 (Χρυσή Σφραγίδα)                                                                                                   Υπογραφή:

(Στέμμα: Δήμος του Κουίνς,                                                                                      Κλερ Σούλμαν

Πόλη της Νέας Υόρκης, 1993)                                                              Πρόεδρος του Δήμου του Κουίνς

                                               Φωτο-σύνθεση Υιώτας. Τίτλος: Φθορά. 2025

«Ξεθωριασμένες Αναμνήσεις» 

 … Δέκατος ένατος αιώνας. «Ο ανθισμένος αιώνας των μεταναστών».  

Ήταν τα χρόνια της «έντονης κοινωνικής παρουσίας ως και της Ελληνικής Ομογένειας, κυρίως στην «Αστόρια», ονομαστή στην πανσπερμία του νομού της Νέας Υόρκης».

Δεκάδες οι Ελληνικοί Σύλλογοι, εκατοντάδες οι ομογενείς … 

Δημιουργήθηκε και η «Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Νέας Υόρκης» με έδρα την Αστόρια, -η οποία είναι μια τεράστια κοινότητα στην κομητεία «Κουήνς», με πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκων, το μεγαλύτερο στον κόσμο… (Για την ιστορία, το «ΚΟΥΗΝΣ» ανήκε στο… μερδικό της Βασίλισσας Catherine of Braganza, σύζυγο του Charles II, 1683, ένα από την διανομή των 5 μεριδίων του Νομού Νέας Υόρκης).  

Ο Ελληνισμός, έσφυζε.

Η λέξη «Πρόεδρος» είχε γίνει τόσο «προσφιλής» όπως η «καλη-μέρα…»

Η νοσταλγία για την «Μάνα-Ελλάδα», βαθύ-ριζος καημός της καρδιάς, δημιουργούσε κάθε ευκαιρία να εκδηλωθεί … Ήθη και Έθιμα, παλαιές και σύγχρονες παραδόσεις Ελλάδας και Κύπρου, εύρισκαν τόπο και χρόνο, με ελάχιστη οικονομική βοήθεια και προσωπική εργασία, να παρουσιαστούν.

 Ήταν η «χρυσή εποχή» των ανθρώπων της διανόησης, με όλα τα «υπέρ και τα κατά …» Μάθηση και ημιμάθεια είχαν σχεδόν ισοπεδωθεί. Αρκούσε η παρουσία του κόσμου στην εκάστοτε εκδήλωση.

Όμως, όταν δεν υπάρχουν τα απαραίτητα θεμέλια, η φθορά είναι αναπόφευκτη. Φιλοδοξίες, αντιζηλίες, διαφωνίες, ψευδείς οικονομικές ευμάρειες, και άλλα «προτερήματα του…λαού μας» συντελούσαν στη γρήγορη φθορά όλων εκείνων που μπορούσαν να είναι «διαμάντι» σε ξένη χώρα …

Ειδικά, όταν μερικοί Σύλλογοι-οργανισμοί, ελάμβαναν μια κάποια κοινοτική (ίσως και πολιτική) χρηματοδότηση, ΟΛΟΙ νόμισαν ότι θα τους πλημμύριζε το «δολάριο»… 

Με την σειρά της, η Πολιτεία, ζήτησε την καταχώρηση εκάστου Συλλόγου στα Αρχεία τους, τότε ήταν που οι «ειδήμονες» έφευγαν σαν τρομαγμένα πουλιά…

Ελάχιστες πλέον, οι εκδηλώσεις. Ελάχιστοι οι εθελοντές. Τα δε σχόλια, η άγνοια, μαζί και κάποιες-κάποιων ατασθαλίες, δίχασαν την Ομογένεια.

Ο κόσμος, συγχυσμένος, πικράθηκε, απομακρύνθηκε. 

Έσβησαν πολλά πιθανά οράματα, ειδικά για τη διατήρηση του Ελληνισμού, «εις την Ξένην» ... Κυριάρχησε η Ανασφάλεια. Η απογοήτευση. 

Κι υπήρχαν τόσα! Το μεγαλύτερο, ένας μόνιμος τόπος, ένα μικρό Μουσείο, μια αίθουσα στο χώρο της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ… Όσο για παλαιά αντικείμενα από την Πατρίδα, όπως μερικά οικογενειακά κάποιων που «έφυγαν», τοπικά, αρχαία βιβλία, χειροποίητα έργα τέχνης, χάθηκαν, χάνονται καθημερινώς…

Η «Ομογένεια» αγκομαχεί, γιατί ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει …

Ίδωμεν.

 Ήταν η «χρυσή εποχή» των ανθρώπων της διανόησης, με όλα τα «υπέρ και τα κατά …»

Μ Α Ν Α 

              ... έπρεπε ΜΑΝΑ να γινώ, Μάνα, για να σε νοιώσω!